Paardenmiddel

Mijn huisarts is best een geschikte vent. Toen ik jaren geleden te kampen had met een flinke tandontsteking was hij degene die bemiddelde met de kaakchirurg. Iets wat mijn toenmalige tandarts niet noodzakelijk achtte. Helaas onterecht, want ik kreeg meteen een dubbele antibioticakuur mee naar huis plus een serie vervolgafspraken. Bovendien haalde mijn huisarts uit het hoekje van zijn bureaula een busje slaappillen tevoorschijn, zodat ik eindelijk een nacht kon slapen in plaats van te liggen dazen met het gevoel alsof er een gloeiende pook in mijn gezicht werd geduwd.

Vandaag is de vierde dag dat ik verga van de pijn. Mijn kaak, voortanden en oor, ik weet niet eens hoe ik het gevoel moet beschrijven. Ik sta mooi voor gek met mijn hoge pijngrens. Ik kan me niet concentreren, slaap niet langer dan een paar uur achter elkaar. Ik ben elke grens al meerdere malen gepasseerd, ben helemaal op. Het liefst pak ik een nijptang en trek het hele zooitje eruit. Mijn tandarts kan helaas niets voor mij betekenen. Dat kan ik alleen zelf. Ik spreek mijn verschillende lichaamsfuncties streng toe. Genees! Per direct. Alsjeblieft?

Opnieuw is de huisarts mijn redder in nood. Ik krijg een recept voor Naproxan in combinatie met maagversterkers. Het klinkt als een paardenmiddel en na even Googlen blijkt dat ook zo te zijn. Vriendinnetje S. is zo lief om wat boodschapjes te halen en ook meteen langs te apotheek te gaan. Ik wacht vol ongeduld totdat ze komt en verheug me op de pijnloze uren die mij te wachten staan.

Bij dezen ben ik ingedekt voor alle mogelijke opmerkingen van mij binnen de komende 48 uur welke op enigerwijs tegen mij gebruikt kunnen worden.