Muis

Vroeger had ik een ratje. Ze heette Muis, en was een zeer eigenwijze tante. Ze viel iedereen aan (ook de kat van 6 kilo), behalve mij. Ze liep altijd los, en kwam hard aangerend als je thuiskwam, blij om je weer te zien.

Vanmiddag was ik een bos lelies in een vaas aan het zetten. Dat waren haar favoriete bloemen, vandaar dat ik er aan moest denken. Ze was namelijk verzot op de stampers en meeldraden. Ratten zijn slimme beestjes, en Muis wist precies wat wel en niet mocht. Niet aan de bloemen knagen was een van die regels. Dus deed ze het als ik er niet was of even de andere kant op keek.

Als ze van de lelies had gesnoept was dat altijd meteen duidelijk. Niet omdat ze schijnheilig aan de andere kant van de kamer zat, wat ze altijd deed als ze iets stouts had gedaan, maar omdat ze een enorme oranje stuifmeel-grijns om haar witte bekkie had, die dan minstens drie dagen bleef zitten.

Je had het moeten zien, dan was dit een veel leuker verhaal. Maar ik zit hier lachend te typen, want ik zie het allemaal weer voor me.