Hij....

En opeens maakte hij deel uit van mijn leven. Wat mij betreft veel te vroeg. Ik was er nog niet aan toe, vond mezelf er te jong voor. Toch kon ik mijzelf er niet van overtuigen om zonder hem verder te gaan. Ik raakte langzaam aan zijn aanwezigheid gewend, ook al schaamde ik me soms voor hem. Uiteindelijk mocht hij mee op vakantie en sindsdien waren we onafscheidelijk.

Toen kwamen er perioden dat ik niet meer bewust met hem bezig was. Dat ik vergat hoe belangrijk hij voor me was. Hij was er toch gewoon? Ik wist dat ik voorzichtig moest zijn. Regelmatig een beetje extra aandacht, en van onze speciale momenten blijven genieten.

Toch ontstonden er barstjes in onze relatie. Natuurlijk, achteraf had ik het allang aan moeten zien komen. Maar ik had oogkleppen voor, en onthaalde blij de concurrentie ons leven binnen. Hij accepteerde dat, en hield zich rustig tot de momenten wanneer ik hem nodig had. Om mij dan alles te geven wat ik wilde.

Eigenlijk maakte ik misbruik van hem, dat zie ik nu ook wel in. Het was makkelijk en vertrouwd. Hij vroeg er nooit iets voor terug. Ik had veel voorzichtiger met hem om moeten gaan. Veel beter op moeten letten, hem minder aan zijn lot over moeten laten. Vorig jaar werd het hem te veel. Ik vond hem 's ochtends op de vloer van de slaapkamer, zwaar beschadigd. Ik schrok, wist me geen raad. Hoe moest ik nu verder?

Lieve B., ik zal je nooit vergeten. Bedankt voor alles wat je me gegeven hebt.