Vermoeiend

Ik wordt wakker, maar echt uitgerust ben ik niet. Ik blijf liggen en doezel nog even door. Dan schiet me te binnen wat ik vannacht allemaal heb gedaan. De Nijmeegse Vierdaagse gelopen, en met succes ook nog!

De eerste dag was een makkie. Tijdens de tweede deden alle overbelaste spieren pijn, maar dat negeren ging me erg goed af. De derde dag, en dat was de moeilijkste, dat wist ik zeker, heb ik bijna de hele weg lopen huilen. Maar op de een of andere manier heb ik ook die volbracht. Van de laatste dag weet ik bijna niets. Waarschijnlijk op de automatische piloot gelopen. Wat ik nog wel weet is dat ik een medaille kreeg, als een van de weinige. Iedereen sprak me aan, en was heel erg blij en trots. Samen met andere medaille bezitters wisselden ik knipogen en glimlachjes uit. Want alleen wij wisten hoe het was, hoe het voelde.

Wat ik me ook nog kan herinneren is hoe verbaast ik telkens was dat ik nog door kon gaan. Ik had toch al na een paar kilometer in moeten storten? En waar had ik ooit het lef vandaan gehaald om hier ooit aan te beginnen? Ik leek wel gek!

Maar het is fijn om je weer eens te realiseren dat je (over het algemeen) meer kunt dan je denkt te kunnen.