Anoniempje III

Vol ongeduld wachtte ik zijn reactie af. Maar helaas, die kwam niet. Ik had mezelf de opdracht gegeven om een week te wachten. Toen die voorbij was ben ik ook meteen naar de winkel geracet voor een nieuwe Teigetjes-kaart. Het werd nu toch wel eens tijd dat er iets gebeurde.

Maar nee hoor. Niks, nada, noppes. Mijn kaarten maakten gewoon geen enkele indruk. Ik kon er niet bij. Drie anonieme kaarten met enkel XxX-jes, dat laat toch niemand ongemoeid?

Ik was het wachten zat. Terwijl J. onder de douche stond zocht ik razendsnel alle dit-mag-Corine-niet-zien-verstopplekjes af op zijn kamer (we woonden beiden nog thuis) en binnen een paar minuten had ik ze alledrie te pakken. Ik hoorde dat de douche werd dichtgedraaid. Nog een paar minuten voordat hij terug zou zijn. Ik wachtte geduldig af, ondertussen oefenend voor de spiegel. Mijn gezichtsuitdrukking van jaloerse vriendin die een verklaring eist moest natuurlijk wel echt overkomen.

Dit stukje is het derde deel van een vervolgverhaal. Lees hier deel I of deel II.