Vervolgverhaal: Het digitale licht (deel 3)

Het avontuur is begonnen bij Plompie, en werd voortgezet door Momoniek. Ik heb de eer om het derde deel uit m´n duim te zuigen.

**UPDATE**

Maria neemt het verhaal van ons over. Lees dus verder bij haar!

------------------------------------------------------------------

Haar mentale inspanningen hebben geen effect, steeds meer draad verdwijnt in de diepte. Samuël is duidelijk nog op zoek. Ze zucht eens diep, en probeert zo lang mogelijk haar adem in te houden. Ze houdt het maar enkele tellen vol. Haar gedachten dwalen af. Naar Frankrijk, hoe ze de afgelopen zomer een heerlijke tijd heeft beleefd. Helaas was het veel te snel voorbij. Kippenvel schiet omhoog langs haar ruggengraat als ze weer terug denkt aan hoe het zo plotseling eindigde. Ze rilt en spreekt zachtjes zijn naam uit. “Bernard…”

Ze probeert zich voor te stellen dat de zon weer schijnt. Dat haar lichaam wordt verwarmd, terwijl ze loom en gelukkig in het gras ligt. Dat ze tussen haar wimpers door het lichaam wat naast haar ligt begluurt. Wat is hij toch aantrekkelijk. Wás, verbetert ze zichzelf. Hoe heeft het in Godsnaam zo ver kunnen komen? Dat ze slechts een paar maanden later, voor haar gevoel weken, in een door God verlaten uithoek op Antarctica zit. Kilometers verwijderd van de man die ze boven alles stelde. Samen met de man die ze het meest verafschuwde… Biologisch onderzoek wordt het genoemd. Ze lacht zonder vreugde. Maar ja, je moet toch wat te doen hebben, als je ’s nachts ligt te vernikkelen in het basiskamp.

…

Bernard is het zat. Hij is alles zat. Die stomme fontein, de gladde glimmende steentjes van de weg, de kloterige regen en bovenal het irritante licht van de lantaarns. Hoe heeft hij zo stom kunnen zijn? Hij, die altijd alles voor elkaar had. Hij, die altijd de leukste en aantrekkelijkste meiden voor het uitzoeken had. Hij, met de bestbetaalde en interessantste baan uit de streek. Wanner is het misgegaan? En waarom? Hij kan het niet in woorden uitdrukken. Gedachten vallen over elkaar heen, het is een zooitje in zijn hoofd. Dit heeft hij toch niet verdiend? Het is toch niet zijn schuld? Waarom moest Josephine juist die avond haar zin doordrijven?

Inmiddels is hij de fontein gepasseerd en staat bijna in de lichtcirkel van de volgende lantaarn. Hij buigt opnieuw zijn hoofd, en ziet een losse kei langs de rand van de weg. Hij bukt en strekt zijn hand uit. Het voelt glad en tegelijkertijd robuust aan. In een opwelling kijkt hij omhoog, naar het licht. Zijn arm strekt zich uit naar achteren, zijn spieren spannen zich aan.

(c) foto: Georgelangenberg.com