Ja maar ik dacht

Je weet dat het gaat gebeuren. Je weet het en je laat het gewoon gebeuren. Elke emotie had je keurig ruim van te voren in een kistje gestopt, voorzien van label én slot en grendel. De sleutels vakkundig gedumpt op een nooit meer terug te vinden plek. De kistjes gerangschikt op alfabetische volgorde op een zolderkamertje in een van de schemerige ruimtes van je hart. Klaar om bergen stof te vergaren.

En dan is het in eens zo ver. De sloten op de kistjes bleken bij lange na niet voldoende. Frustratie, jaloezie, onzekerheid. Pang! Pijn, verdriet, woede. Baf! Even doe je alsof je verbaasd bent. Wat gebeurt mij nou? Maar je wist het wel. Je had het al lang aan zien komen. Wat je ogen registreerden wijgerden je hersens om te zetten in de realiteit. Het bleef bij een veilige en vooral hanteerbare weergave van de werkelijkheid.

Je dacht alles onder controle te hebben. Mooi instrument is dat denken toch. Dat je zelfs denkt dat je je zelf voor de gek kunt denken.