Weekend!

07.00 - opstaan
08.30 - aan het werk
17.00 - naar huis
18.00 - frutselen met papiertjes
19.30 - eten koken
21.00 - Lost kijken
32.30 - naar de kroeg
04.00 - thee drinken
05.30 - mensen de deur uit schoppen
06.00 - douchen
06.30 - was opvouwen
07.00 - afwassen
07.30 - was ophangen
08.00 - ontbijten
08.30 - aankleden
09.15 - naar de kapper
10.00 - met vriendin de stad in
10.30 - uitgebreid bijpraten
11.30 - slapen

Dit was vorige week. Ik ben benieuwd hoe komend weekend gaat worden.

Jaaaaa!!!

Daar is ze weer. Vraag maar niet voor hoelang, want ik moet eerlijk bekennen dat het prima is zoals het gaat. Ik heb opeens zo veel meer ideeën en weet ze ook nog eens allemaal ten uitvoer te brengen. Dat is fijn. Bovendien ben ik gisteren weer bij de tandarts geweest en hoef ik pas in oktober weer terug. Opnieuw een kans om mijn zolang-ben-ik-al-niet-bij-de-tandarts-geweest record te verbeteren.

Wel een vraag aan jullie: Je gaat naar Rome. Wat wil je dan absoluut zien?

Ik zou jullie kunnen vertellen hoe ik donderdag languit op de bank hing met een fijn boek. Of hoe ik vrijdag opeens overliep van de inspiratie voor mooie knutseldingen. Of hoe het kwam dat zaterdag de tranen over mijn wangen liepen van het lachen toen we bedachten hoe je het beste zeehondjes dood kon knuppelen. Of hoe lief het was van S. dat ze mij zondag spontaan op een etentje trakteerde. Of hoe ik op maandagochtend vroeg al door de dierentuin liep met wel 3 van mijn favoriete mannen. Of hoe ik gisteren afgrijselijk te grazen ben genomen door de tandarts, zelf zo dat de helft van mijn tong zwart is. Of dat ik vandaag slechts drie keer natgerend ben.

Maar weet je wat het is? Ik heb gewoon even helemaal geen zin in.

Anoniempje IV

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is hier het vervolg. Weet je niet meer precies hoe het ging? Lees dan hier deel I, II of III.

J. kwam de kamer binnen. "Wat moet dit voorstellen?" riep ik boos en smeet de kaarten voor zijn voeten op de grond. "Wie is het? Zeg op! En waarom heb je niets gezegd? Ik heb het je note bene nog gevraagd!"

Hij wist duidelijk niet wat hem overkwam. Hij stamelde wat. Hij stotterde wat. Hij stak hulpeloos zijn handen in de lucht. Hij wist het niet, had geen idee en begreep er niets van. Waarom werd ik nou zo boos? Hij kon het toch ook niet helpen?

Ik had nog steeds mijn masker op, maar het werd steeds moeilijker om die op zijn plek te houden. Mijn ogen begonnen te glimmen. Mijn mondhoeken trokken in de richting van een lach.

"Zal ik jou eens wat vertellen?" zei ik.