Uit

Het afgelopen jaar ben ik diverse keren mee uit gevraagd. Door een jongen van net 18, tot zelfs een man van 42, compleet met kind en ex-vrouw. De een wilde stappen, de ander romantisch uit eten, en eentje kwam er ronduit voor uit dat het om de sex was te doen. Het feit dat ik een relatie heb maakte voor de meeste niet eens verschil. J. mocht zelfs gerust mee met een etentje.

Waarom werd ik vroeger nooit mee uitgevraagd? Nu ik er wat langer over nadenk besef ik dat ik nog nooit op die manier met een jongen ben uitgeweest. Als ik in de kroeg of ergens anders een jongen zag die me wel wat leek bestonden er drie mogelijkheden. Of ik liep een blauwtje, of ik rotzooide wat aan en hoopte dat ik die jongen daarna nooit meer tegen het lijf zou lopen, of ik had een vriendje.

Op die manier ben ik ook aan J. gekomen. Misschien wil hij me nog wel eens officiëel mee op "date" nemen.

Uniek?

Gisteren heb ik, toen ik hem toevallig in de stad tegen het lijf liep, spontaan een ijsje van mijn grote broer gekregen. Ik kan me niet herinneren dat dat eerder is voorgekomen.

Wat ik vandaag voor nuttigs heb gedaan

...





Ow ja, de afwas!

Vermoeiend

Ik wordt wakker, maar echt uitgerust ben ik niet. Ik blijf liggen en doezel nog even door. Dan schiet me te binnen wat ik vannacht allemaal heb gedaan. De Nijmeegse Vierdaagse gelopen, en met succes ook nog!

De eerste dag was een makkie. Tijdens de tweede deden alle overbelaste spieren pijn, maar dat negeren ging me erg goed af. De derde dag, en dat was de moeilijkste, dat wist ik zeker, heb ik bijna de hele weg lopen huilen. Maar op de een of andere manier heb ik ook die volbracht. Van de laatste dag weet ik bijna niets. Waarschijnlijk op de automatische piloot gelopen. Wat ik nog wel weet is dat ik een medaille kreeg, als een van de weinige. Iedereen sprak me aan, en was heel erg blij en trots. Samen met andere medaille bezitters wisselden ik knipogen en glimlachjes uit. Want alleen wij wisten hoe het was, hoe het voelde.

Wat ik me ook nog kan herinneren is hoe verbaast ik telkens was dat ik nog door kon gaan. Ik had toch al na een paar kilometer in moeten storten? En waar had ik ooit het lef vandaan gehaald om hier ooit aan te beginnen? Ik leek wel gek!

Maar het is fijn om je weer eens te realiseren dat je (over het algemeen) meer kunt dan je denkt te kunnen.

Klein leed

Voordat je het in de gaten heb is het weer zover. Ik heb het de hele dag al ijskoud, en heb net zitten snotteren om niets bij een hele suffe, romantisch ow-wat-zijn-we-aan-het-eind-weer-blij-en-gelukkig film. Alleen de vreetbuien ontbreken nog, maar die laten vast niet lang op zich wachten.

Dit kan maar één ding betekenen; ik ben niet zwanger deze maand!

Ieks!

J. en ik zitten onderuitgezakt op de bank een film te kijken. Opeens wijst J. naar een hoek van de kamer. Er zit daar een spin. Met een lijf van minstens twee-en-halve centimeter en een paar - op precies te zijn 4 - harige poten waar een jongetje van 15 jaloers op kan zijn.

Waar is Bruce als je hem nodig hebt? Die vangt en verobert bromvliegen binnen drie minuten, en spinnen zijn zelfs nog sneller platgemept.

J. pakt een bierglas uit te keuken. Dat is mooi, want die gebruik ik zelf toch nooit. Spin erin, papiertje erop, en van dichtbij bewonderen. Spinnen zijn best mooi en interessant, zolang ze maar niet onverwachts te voorschijn springen.

Er is alleen een probleem. Hij is waarschijnlijk van onder de vloer vandaan gekomen, en waar er een zit, zitten er meer... En die zijn we dus nog niet tegengekomen!

Deze hebben we overigens netjes buiten gezet. En zolang hij Bruce niet is tegengekomen zal hij het wel overleven.

Spelletje

Hoe hou je Corine zoet? Juist, met een spelletje.

Wie verbetert mijn score van 34.282?

Ongelofelijk

Ik sta in de kroeg te dansen met een vriendin, en zoals altijd hebben we de grootste lol. Al een tijdje staan twee jongens naar ons te loeren, maar wij dansen gewoon door. Op een bepaald moment heeft de een eindelijk genoeg lef uit z'n tenen verzameld om een gesprek te beginnen. Het gaat werkelijk helemaal nergens over. Na een paar minuten wil hij weten hoe oud ik ben. Mijn standaard antwoord is dan "Doe maar een gok, en nee, als je het mis heb zal ik niet slaan, hooguit schoppen".

Je ziet z'n hersens kraken.... Uiteindelijk probeert hij het met 17. Ik doe serieus m'n best om niet te gaan lachen en bevestigend te antwoorden. Dat lukt niet. Nu wil hij dus weten hoe oud ik écht ben. Maar daar begin ik niet aan, hij zal me toch niet geloven.

Einde gesprek.

Wacht maar.... als ik straks 34 ben en ik word nog steeds zeven (!!) jaar jonger geschat is iedereen jaloers.

Verslaafd

Ik ging gisteravond veel te laat m'n bed in, en moest er ook veel te vroeg weer uit. Daarom had ik aan J. gevraagd of hij me een goeie schop wilde geven zodra de wekker afging.

Toen ik vanochtend uiteindelijk wakker werd, bleek dat ik al drie kwartier door m'n wekker was geslapen. Van mijn sarcastische "bedankt voor het helpen" werd J. ook wakker.

"Maar ik was bezig met een quest!"

Ik kijk hem niet begrijpend aan.

"Ik wist dat ik je moest helpen om op te staan, en daarvoor moest ik twee apen hebben. Maar het was nogal een gedoe om die te pakken te krijgen."

Dan schieten we allebei in de lach, iets wat zelden gebeurt binnen het uur (of liever een paar) dat ik wakker ben geworden.

Ik denk toch dat dit betekent dat J. de laatste tijd iets te veel World of Warcraft speelt....

Maar wat zou hij toch met die apen van plan zijn geweest??

Geintje

Vanochtend lag er op de mat een grote pol gras. Grapje van Bruce. Jammer dat ik niet heb gezien hoe hij het vanaf de achterdeur, door de keuken en de gang naar de voordeur heeft gesleept.

Maar beter dit dan iets wat "Au!" kan roepen.

Ik bedenk me net dat wij helemaal geen gras in de tuin hebben. Als ik 'm nou eens leer wat onkruid is? Dat scheelt ons een hoop werk!

Bah

Bruce neemt de laatste tijd regelmatig nieuwe vriendjes mee naar huis. Ik kom ze tegen tijdens het kroelen. Dan voel je een klein bobbeltje en bij nadere inspectie zit er dan een teek. Meestal onder z'n kin, in z'n nek of midden op z'n neus. Ik vermoed dat als ze op de rest van z'n lichaam zitten hij ze er zelf uitplukt en als een tussendoortje beschouwd.

J. en een pincet worden er dan bijgehaald, ik leg 'm in een houtgreep en na een paar minuten is Bruce weer teek-vrij. Hij ondergaat deze behandeling zonder commentaar, of zelfs maar gemopper, haatdragende gevoelens of nagels. Dat is fijn.

Er is alleen een ding waar ik moeite mee heb. Stel dat, als Bruce 's nachts op mijn hoofd ligt te slapen - vraag me niet waarom, maar dat is zijn favoriete plekje - zo'n teek denkt "Kom, we wandelen even door naar de nek van Corine".

Dat zou zomaar kunnen natuurlijk. Ik heb er jaren geleden een gehad, en dat vond ik wel genoeg. Gelukkig vindt Bruce dat extra geknuffel voor het slapen gaan geen probleem.

juist

J. komt thuis ("Hoi lieffie") en geeft me een zoen. "Je hebt een pukkel in je decolleté. "

Juist ja. Dan weet je ook weer waar je aan toe bent.

Frustraties

Ik was in een discotheek, en stond heel fanatiek te dansen. Armen in de lucht, je kent dat wel. Toen kwam ik er achter dat ik vergeten was om m'n oksels te scheren. Niet een beetje stoppeltjes, nee, hele bossen waren er zichtbaar. En op de een of andere manier kreeg ik het niet voor elkaar om m'n armen zo te houden en het aan het zicht te onttrekken. Drama drama drama!

Gelukkig werd ik toen wakker.

Okee, ik ben de eerste die toegeeft dat ik een hekel heb aan het scheren van bepaalde lichaamsdelen, en de oksels dan nog het minst vervelende vind. Misschien is het een hint dat het weer zich aan het seizoen aan gaat passen en dat het tijd is om m'n benen te scheren? Laten we het hopen!

*Dit stukje zette ik 3 dagen geleden op papier. Blijkbaar had ik een voorspelbare droom, want ik ben vanochtend begonnen met het scheren van m'n benen*

Mama

Een paar dagen geleden kwam ik erachter dat mijn mama ook de weg heeft gevonden naar mijn weblog. Sindsdien vraag ik me af hoe. Weet zij dingen van het world wide web die ik niet weet? Heeft zij connecties die ik niet ken? Moet ik nu op m'n woorden gaan letten? Mam, doe me een lol en vertel in het reactieboxje hoe je hier terecht ben gekomen!

En, eerlijk is eerlijk, mama is de beste mama die je je maar kan wensen. Ze weet toch al bijna alles wat er te weten valt over mij, en misschien nog wel meer. Bovendien is ze m'n grootste fan en vertelt ze aan iedereen die het maar horen wilt (of niet, dat maakt haar niets uit) wat voor bijzondere en creatieve dochter ze wel niet heeft. (Ja toch mam?) Ze speelt zonder mopperen voor taxichauffeur, heeft altijd leuke ideeën, en staat altijd voor me klaar. Wat wil je als dochter nog meer?

Mam, je bent de beste! xx

Genaaid

Ik ben vanmiddag bij de Turk geweest. En voor 7 Euro heeft J. straks 3 broeken met opnieuw vastgenaaide zomen. Niet dat ik niet met naald en draad om kan gaan, maar sommige dingen moeten gewoon met de naaimachine. En daar ligt nu juist het probleem. Corine en naaimachines gaan niet samen. Ik wil wel, maar de liefde moet van twee kanten komen. Brekende naalden, vastgelopen spoeltjes, complete dienstweigering... ik heb het allemaal meerdere keren meegemaakt. En wist je dat er nog wel 97 dingen zijn die fout kunnen gaan bij het naaien op een naaimachine? Zelfs met een mininaaimachine van een tientje gaat het fout. Het uitproberen op een proeflapje gaat nog net, maar zodra je echt aan de slag wilt... Vergeet het maar! Ook al zit daar maar 3 minuten tussen.

Helaas, het is niet anders. Met de hand is net zo makkelijk, en in mijn geval nog sneller ook. En voor de overige dingen hebben we dus de Turk. Die overigens ooit aan mijn mama heeft verteld dat hij haar wel als schoonmoeder wilde hebben. En dat terwijl hij niet weet dat ik bij mijn mama hoor.

Riem?

"Lieffie, waar is m'n riem?"
"Die zit in m'n broek!"
"Welke broek?"
"Ehm, die ik aan heb!"

Dit soort gesprekken zijn niet goed voor je relatie. Zeker niet na een kwartier tevergeefs zoekwerk. Zelf een riem kopen dan maar? Echt niet! Riemen zijn stom. Alleen die van J. vind ik leuk. Puur omdat het de zijne is. (Zit net te bedenken dat dat ook zo geldt voor overhemden.)

Ik heb één echte heupbroek. Toen ik 'm kocht zat hij perfect. Langzaamaan begon hij steeds meer en verder van m'n kont af te zakken. Niet omdat ik 'm uitliep, maar omdat die kont steeds dunner werd. En als je dan opeens een riem op de slaapkamer ziet slingeren, is de oplossing snel gevonden. Maar op den duur was ik dat dus ook zat. En dat is inmiddels ruim een jaar geleden.

Vandaag had ik spontaan zin om die broek weer eens aan te trekken. En terwijl ik het stoffige gat onder het bed aan het afspeuren was naar J.'s riem, kwam ik er achter dat hij gewoon bleef hangen. En dat betekent maar één ding; ik ben aangekomen! Hoera! Hoera! Hoera!

*Update*
Een paar dagen geleden fietste er een meisje voor me met haar hand op haar gat. Ik heb me een hele dag af zitten vragen waarom. Toen ik net op de fiets zat wist ik ineens waarom: Bouwvakkerskont!!! Die broek zat toch niet zo strak als dat het in de eerste instantie leek.

Leermoment

En dan sta je op een druilerige maandagmorgen bij de postbussen. Een veel te groot en onhandig pakketje, en een fiets met bagagedrager maar zonder snelbinders. Dan komt er een maffe postbode op je af die uit begint te leggen hoe je van twee dikke elastieken binnen no time een snelbinder knutselt.

Writersblock?

Voor zover ik weet niet. Ben gewoon druk bezig geweest van het weekend. Ik heb veel geleerd over html, tags en weet ik allemaal wat nog meer. En behoorlijke stukken tekst geschreven. Hier valt daar weinig van te merken. Daarvoor moet je naar die andere.... En ow wat ben ik trots!

Bovendien ben ik ook nog crea-bea bezig geweest. Met kleur wel te verstaan!

(dit is de voorkant van een boekje waarin 6 verschillende personen straks een pagina gaan maken, over en met een van deze 6 kleuren)

Jong geleerd...

Ik ga m'n neefje ophalen op de crèche. Alle kindjes zijn buiten aan het spelen, en hij heeft alleen maar oog voor een bal. Gooit 'm weg, dribbelt er achteraan, en dan alles weer op nieuw. Maar als hij mij in het oog krijgt breekt er een enorme glimlach door. Ik til 'm op, en zwaai samen met hem dag naar de kindjes.

Dan komt er een klein meisje naar ons toe: "Ik wil B. graag een kusje geven." "B. houdt niet zo van kusjes, dus doe dat maar niet." Inmiddels staat er een ander lief klein jongetje naast met enorme blauwe kijkers.

"Dan wil ik jóu wel een kusje geven."

Projectgroep

Ik luister naar een groepje jongens. Afluisteren? Ik vind van niet. Ze praten luid en duidelijk, en bovendien vermaak ik me op deze manier uitstekend. Ze zijn een jaar of 26/27 en hebben samen behoorlijk wat plezier. De verhalen gaan over en weer, met één gemeenschappelijk thema; vrouwen. Of liever meisjes eigenlijk. "Want dan kun je ze nog wat leren". Omstebeurt bespreken ze hun laatste 'project'. Bij de een gaat het fantastisch, bij de ander zijn er wat problemen, iets met bezitterige vriendjes. Die kunnen inderdaad best lastig zijn. Dan komt de volgende met zijn verhaal. De buurvrouw vroeg of hij een oogje in het zeil wilde houden tijdens haar vakantie. Haar nichtje zou op het huis passen en ze hoopte dat het allemaal goed zou gaan. Hij heeft inderdaad goed op het huis gelet, en ook nog op het nichtje, aangezien hij elke nacht bij haar in bed heeft doorgebracht.

Maar de vakantie is weer voorbij, dus de rust ook. Of toch niet? Het nichtje blijft maar bellen, sms-en, msn-en en weet ik wat nog meer. Hoe komt hij in Godsnaam weer van haar af? Hij zucht eens diep en kijkt zo moeilijk dat ik in de lach schiet.

Ze draaien zich om en kijken me aan. O jee, ben ik nu een volgend project?

Herrie in huis

Ik lig lekker warm in bed met een fijn boek. Buiten is het koud, en het komt met bakken in de lucht. Miep ligt dicht tegen me aan. Beneden hoor ik het kattenluik. Fijn, dan komt er zo meteen een doorweekte Bruce die dan moet kroelen. Maar die komt dus niet. Dan zal het wel een van de buurkatten zijn die een hapje mee komt eten.

Toch klopt er iets niet. Ik hoor vreemde geluiden, en Bruce brult niet terug als ik roep. Ik besluit toch maar even te gaan kijken. Op het moment dat ik het licht aan doe zie ik Bruce, voorover gebogen over een klein muisje. Het beestje staat op z'n achterpoten en kijkt uitdagend omhoog. Dan geeft Bruce 'm een oplawaai en vliegt hij door de lucht. Bruce vangt 'm in z'n bek, gooit 'm nog eens in de lucht, en loopt er dan mee weg. Ik begin tegen Bruce te gillen dat hij 'm los moet laten. Hij is het er echter niet mee eens en begint nu tegen mij te blazen en te grommen.

Wat doe je dan als volwassen zelfstandige vrouw? Juist, je belt je vent. Die kan natuurlijk ook niet helpen, maar terwijl ik m'n verhaal doe, lukt het de muis om in een hoekje weg te kruipen, en grijp ik Bruce bij z'n nekvel. Onder protest gooi ik hem de woonkamer in, ik heb twee handen nodig om de deur dicht te krijgen zonder kat ertussen. Daar sta je dan, half aangekleed, veel te koud, met een muis in de gang. Miep komt ook nog even kijken, maar die weet niet wat ze er mee moet. Gelukkig maar.

Op advies van J. (mijn vent dus) trek ik twee ovenwanten aan probeer het muisje te pakken. Wonderwel lukt dat in een paar tellen. Hij zal wel in shock verkeren en zit beduusd op m'n hand. Nou ja, op de ovenwant. Voor zover ik kan zien is er geen uitwendig letsel, het is eigenlijk best een mooi beestje. Bruce staat ondertussen als een gek te brullen achter de deur. Het muisje komt weer iets bij z'n positieven en wast z'n neus. Ik leg m'n hand zachtjes op de stoep. Hij springt eraf, en rent in een rechte lijn z'n vrijheid tegemoet.

De volgende ochtend ligt er een muisje onder aan de trap. Hartstikke dood natuurlijk. J. is wel zo lief om dat pas 's avonds te vertellen. "En", zegt hij, "volgens mij was hij lichter van kleur dan die op de foto".

Cliché

Ik was niet van plan om het hier alleen maar over baby's te hebben. Maar momenteel ontkom ik er niet aan. Het is een wonder, zo mooi, zo klein, zo compleet.

"Nu wil jij er zeker ook één?", vroeg m'n vent.

Klopt!

Maar nu nog even niet. Over een paar jaar ofzo, als ik groot ben.

Liefde op het eerste gezicht

En opeens in het dan zover

Zit ik vanochtend aan collega's te vertellen dat schoonzus nog steeds rondloopt met een baby in haar buik, een ruime week over tijd. Blijkt bij thuiskomst dat ze zo ongeveer precies op dat moment is bevallen!! Het is opnieuw een ventje, kerngezond met alles er op en er aan. Met moeders gaat ook alles goed, vanavond mogen ze al naar huis! En moeten jullie eens raden wie er dan op bezoek gaat...

Eerste zoen

Sinds 14 maanden ben ik de supertrotse tante van een lief klein mannetje. Het is samen met de beide oma's, 3 tantes plus 2 ooms een behoorlijke concurrentiestrijd. Wie krijgt de mooiste lachjes, wie speelt er het leukste kiekeboe en wie mag hem nu
op schoot? Alleen een stevige poepluier kan het enthousiasme temperen, hoewel dat maar tijdelijk is.

Helaas - en daar zijn alle partijen het overeens - is het geen knuffelkind. Hij houdt niet van kroelen, en kusjes geven doet hij ook niet aan. Alleen als hij moe is wil hij graag op knus op schoot, maar dan wel bij z'n eigen mama. En zijn versie van een kusje is z'n voorhoofd tegen je mond (of ergens in de buurt) aanduwen. Maar ondanks dat is hij verrweg het populairste familielid, dat mag duidelijk zijn.

Afgelopen vrijdag was ik bij hem en z'n moeder op bezoek. En bij hoge uitzondering, waren er naast schoonzus en ventje geen andere familieleden bij om de aandacht tussen te moeten verdelen. En dat gaf resultaat!

Na een paar uur spelen en kletsen maakte ik me op om naar huis te gaan. Helaas, voor een zoen rende hij weer hard weg. Een kushandje dan maar. Dat vond hij blijkbaar zo leuk dat hij weer heel hard naar me terug rende, en toen kreeg ik toch een dikke smakkert! Zijn moeder stond stomverbaast te kijken, dit was echt nog nooit gebeurd. En hoewel ik helemaal niet van kleffe natte zoenen houd, was dit toch wel erg leuk. Bijna net zo leuk als de jaloerse reactie van mijn grote broer, de vader van het ventje.

Tsja.....

Het is een rage, ik weet het. En ik hou niet zo van rages. Doe meestal m'n eigen ding. Ik koop kleren omdat ik ze leuk vind, niet omdat het mode is. Ik lees boeken omdat ze mij interessant lijken (of bij gebrek aan beter), niet omdat ze in de bestsellerlijsten staan. Ik luister naar muziekjes, en heb geen flauw idee of ze in een top zoveel voorkomen.
Maar nu heb ik een blog. Zoals zo veel mensen, en zoals er dagelijks nog veel meer van bijkomen. Hier komen mijn gedachten, dromen, ideeën en weet ik wat nog meer. Of het interessant is? Ik heb geen idee. We zullen het vanzelf merken.

Hoog bezoek

En dat terwijl ik nog maar net begonnen ben... :-)

Hopeloos

Wie biedt zich aan voor een cursus html?

Wat ik vandaag geleerd heb; ik ben hopeloos! Wat het editten van dit weblog betreft dan. Voor de rest valt het - over het algemeen - best mee. Hoop ik dan.