Cadeau

Zaterdag kreeg ik van m'n schoonvader een paar sokken. Geen gewone maar een speciale uitvoering. Extra warm, extra lang en uniek in hun soort kwa foute kleur en print. Maar warm waren ze en daar ging het om. Het hele weekend heb ik geen last gehad van koude pootjes.

Zondag kreeg ik van m'n schoonvader een knuffel. Geen gewone maar een speciale uitvoering. Extra warm, extra lang en uniek in zijn soort. Mijn schoonvader knuffelt normaal gesproken niet.

Voorlopig ben ik niet koud meer te krijgen.

Excuus

Ik ga weg en kom pas maandagavond weer terug.

Doos

Ik kan geen verhuisdoos meer zien en ben zo goed als versleten. Verhuizen is gewoon niet mijn ding. Morgen moet ik nog een dag de handen uit de mouwen steken. Maar als ik volgende week weer op mijn werkplekje verschijn zal het toch eindelijk eens redelijk bewoonbaar, of in dit geval bewerkbaar, moeten zijn. Helaas komt de keuken pas over een week.

Wie komt er in de tussentijd mijn schouders en voetjes eens onder handen nemen?

Anoniempje III

Vol ongeduld wachtte ik zijn reactie af. Maar helaas, die kwam niet. Ik had mezelf de opdracht gegeven om een week te wachten. Toen die voorbij was ben ik ook meteen naar de winkel geracet voor een nieuwe Teigetjes-kaart. Het werd nu toch wel eens tijd dat er iets gebeurde.

Maar nee hoor. Niks, nada, noppes. Mijn kaarten maakten gewoon geen enkele indruk. Ik kon er niet bij. Drie anonieme kaarten met enkel XxX-jes, dat laat toch niemand ongemoeid?

Ik was het wachten zat. Terwijl J. onder de douche stond zocht ik razendsnel alle dit-mag-Corine-niet-zien-verstopplekjes af op zijn kamer (we woonden beiden nog thuis) en binnen een paar minuten had ik ze alledrie te pakken. Ik hoorde dat de douche werd dichtgedraaid. Nog een paar minuten voordat hij terug zou zijn. Ik wachtte geduldig af, ondertussen oefenend voor de spiegel. Mijn gezichtsuitdrukking van jaloerse vriendin die een verklaring eist moest natuurlijk wel echt overkomen.

Dit stukje is het derde deel van een vervolgverhaal. Lees hier deel I of deel II.

Anoniempje II

Een week later had J. nog steeds niets over zijn anonieme Valentijnskaart gezegd. Dat kon natuurlijk niet. De eerste kaart die ik had gestuurd was er een met Teigetje, dus ging ik opnieuw naar de winkel en zocht naar een Teigetjes-kaart zonder tekst. Uiteraard vervormde ik als een profesionele vervalster mijn handschrift toen ik het adres op de envelop schreef. Op de kaart zelf schreef ik niets meer dan XxX, precies zo als de vorige keer.

Dit stukje is het tweede deel van een vervolgverhaal. Het eerste deel lees je hier.

Verrassing?

Het is leuk om in het geheim een klein verrassingsfeestje te organiseren. De pret is zelfs dubbel als het voor twee personen is. Het wordt alleen een beetje problematisch als vlak voordat de verrassing plaats gaat vinden beide personen besluiten dat ze nog dringende zaken buiten de deur af te handelen hebben.

Gelukkig kwam het allemaal goed, slechts een paar uur later dan gepland. Het effect was er zeker niet minder om.

Anoniempje

"En, heb je nog kaarten van geheime aanbidsters gehad?" vroeg ik J. een dag na Valentijn, een aantal jaar geleden. "Nee, helemaal niets", was zijn reactie.

Ik deed m'n best om mijn gezicht in de plooi te houden. Het was een leugen. Ik had hem, naast het kaartje wat ik hem persoonlijk had gegeven, zelf namelijk een anonieme kaart gestuurd. XxX, dat was alles wat er op stond.

Wordt vervolgd.

Afspraak

Ik had vanochtend een afspraak met de hulp in de huishouding. Ze zou hier om half 9 zijn, om het huis aan kant te maken en de was er doorheen te jagen. Ze liet echter op zich wachten. Pas tegen tienen kwam ze aankakken, mijn donderpreek had geen enkel effect.

Ik had vanochtend een afspraak met Corine. Ik zou haar huis aan kant gaan maken en de was er doorheen jagen. Maar helaas, ik was veel te laat. Haar donderpreek liet me geheel koud.

Ik had vanochtend een afspraak met mezelf. Ik zou vroeg opstaan en het huis aan kant maken, en de was er doorheen jagen. Helaas was ik veel te laat. Ik gaf mezelf diverse keren een donderpreek maar dat maakte geheel geen indruk. De heerlijkheid van mijn bed veegde met het grootste gemak elk argument om eruit te komen opzij.

Kaartjes

Het zal vast niemand ontgaan zijn. Morgen is het Valentijnsdag. Traditiegetrouw krijg ik morgen een kaartje van mijn lief. En hij een van mij. Met een kusje. En een knuffel. En dat was dat.

Een aantal jaar geleden gaf J. mij mijn kaartje. Toen ik de envelop openmaakte kon ik alleen maar heel hard lachen. Hoe had hij dit voor elkaar gekregen? Had hij soms gespiekt? J. begreep helemaal niets van mijn gegiechel. Totdat ik hem mijn kaartje gaf.

Uit alle duizenden kaarten die te koop zijn hadden wij voor elkaar exact dezelfde kaart uitgezocht. Ik vind het knap.

Zaterdagnacht

Met z'n drieën in een tweepersoonsbed slaapt prima. Ik lag in het midden. Persoon 2 lag rechts van mij, persoon 3 uiterst rechts. Blijkbaar ben ik in mijn slaap minder sociaal dan dat ik altijd dacht. Koud was het in ieder geval niet.

Lief

Dit heeft ooit iemand voor mij op papier gezet. Elke keer als ik het lees verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht.

Corine is mijn vriendin.

Corine en ik kende elkaar al vaag toen zij en J. mij kwamen helpen bij het behangen van mijn nieuwe slaapkamer. Ik denk dat we rond die tijd bevriend zijn geraakt, maar ik ben niet erg goed in details. Ik kan wel vertellen wat haar zo bijzonder maakt:

- Ze durft altijd alles. Sommige dingen zou ik nooit doen, maar zij doet het gewoon en vaak durf ik daarna ook.
- Ze heeft alles voor mij over. Als ik iets aan haar vraag, vindt ze het altijd leuk om mij te helpen. Sterker nog, ze maakt het nog net iets leuker door mee te denken en nieuwe ideeen te opperen.
- Ze is lief. Ze komt altijd langs wanneer ik ziek ben, denkt aan me als ik haar vergeet te bellen en stuurt me soms een kaartje omdat ze aan me denkt. (Een zomer kreeg ik wel drie kaartjes uit Turkije!!!)
- Ze kan mij keihard aan het lachen maken met haar gekke e-mail verhalen. Vaak maakt ze zo mijn hele dag weer goed.

Kortom: Ik vind Corine heel bijzonder. Wat mij betreft blijven we nog heel lang vriendinnen!

In de post

Mijn tandarts dacht gisteren ook aan mij. Ik kreeg vandaag namelijk de rekening van de laatste behandeling. Die doet meer pijn aan mijn banksaldo dan alle tandartsbezoekjes van het laatste jaar bij elkaar.

Opgelucht

Ik was me al een paar dagen mentaal aan het voorbereiden. Ik had er zoals gewoonlijk geen zin in en zag er flink tegenop. Maar wat moet, dat moet en ik belde gisteren mijn moeder om te vragen of ze weer met me mee zou gaan. "Joh", zegt ze, "die afspraak bij de tandarts is helemaal niet morgen, maar 7 maart!"

Vakantiegevoel

Ik lig languit op mijn rug en voel hoe de warmte in mijn lichaam trekt. Ik geniet van het zuchtje wind dat mijn haren in mijn gezicht laat kriebelen. In de verte hoor ik mensen lachen en is dat geruis niet net de zee? Ik voel hoe mijn spieren zich ontspannen.

Mijn gedachten dwarrelen stuurloos in het rond. Ik denk aan een boek dat ik pas gelezen heb, aan het avondeten en herinner me flarden van een droom van vorige week. Ideeën vallen omstebeurt, volstrekt onlogisch mijn hoofd binnen. Ik laat ze rustig zwemmen.

Opeens is de warmte weg. Het vakantiegevoel is voorbij. Maar gelukkig kan ik volgende week weer een kwartiertje onder de zonnebank.

Zaterdagavond IV

"Mag ik je nummer?"
"En dan?"
"Dan kan ik je een keer bellen."
"En dan?"
"Dan kan ik een keer met je uit als ik niet zo verschrikkelijk dronken ben."

In het park

Ik fietste door het park. Op sommige stukken van de slootjes en de vijver lag nog ijs. Daar zag ik twee waterkippen. De ene zat op het ijs. De andere zat op de eerstgenoemde waterkip.

Ik weet niet wat het mannetje voor plannen had. Het moet wel een mannetje zijn geweest, want vrouwtjes-waterkippen doen niet aan zulke idioterie. Waarschijnlijk had het beest gewoon koude poten. Maar een grappig gezicht was het wel.

Uit een boek

Ik heb niet zo veel te vertellen deze week. Dus doe ik maar weer een plaatje. Deze keer is het een bijzondere vind ik. Het is namelijk een bladzijde uit een Amerikaans boek, waar een lay-out in staat die ik gemaakt heb! En als enige Europeaan tussen al die Amerikanen en een handje vol Canadezen is dat best stoer te noemen.

Aan de telefoon

Ik zat met twee collega's in de auto. We hadden het erover hoe lastig de cliënten het ons soms kunnen maken. Niet willen luisteren, oneindig vaak bellen en het "standaard" gezeur. "Of die ene keer", zegt collega M., "toen je werd uitgescholden voor kaaskut."

Eigenlijk was ik het hele voorval al weer vergeten. Het was niet eens een cliënt, maar familie van. Nadat hij het mij had toegeroepen werd direct de verbinding verbroken. Ik zat alleen maar verbaasd naar de hoorn in mijn hand te kijken.

En eigenlijk ben ik dat nog steeds als ik er over nadenk. Niet eens beledigd, maar slechts verbaasd.